Οι περισσότεροι ίσως τους ξέρουν ως ονομασίες οδών (Συγγρού, Ριζάρη, Τοσίτσα, Αβέρωφ, Σίνα, Αρσάκη, Στουρνάρη). Άλλοι ως κτίρια (το Ζάππειο μέγαρο, το Αρσάκειο κτίριο και εκπαιδευτήριο, το μουσείο Μπενάκη, την Βαρβάκειο σχολή, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Ευγενίδειο Ιδρυμα) και άλλα ακόμη. Το κοινό σημείο όλων αυτών δεν είναι ότι είναι δρόμοι ή κτίρια αλλά οι ονομασίες ανήκουν σε εθνικούς ευεργέτες. 

Ανθρώπους εύπορους, παλαιότερων εποχών, που έδωσαν μεγάλο μέρος από την περιουσία τους είτε για να ελευθερωθεί η πατρίδα μας, είτε για να αποκτήσει δομές όπως εκπαιδευτήρια και νοσοκομεία, που σήμερα ο κάθε νεοέλληνας, εκμεταλλευόμενος τις "δημοκρατικές ελευθερίες",  μπορεί να ρυπαίνει και να ασχημονεί εις βάρος τους. Σήμερα ακόμη και πριν την οικονομική κρίση, η έννοια του εθνικού ευεργέτη αποτελεί είδος προς εξαφάνιση. Όχι βέβαια γιατί οι πλούσιοι Έλληνες εξαφανίστηκαν, αλλά πρώτον γιατί κανείς πλέον δεν μπορεί να εμπιστευθεί και να δώσει χρήματα σε ένα κράτος όπου κυριαρχούν στις δημόσιες θέσεις διεφθαρμένοι και τυχοδιώκτες και δεύτερον γιατί στις νέες γενιές των πλουσίων αυτών των μεγεθών απουσιάζει το εθνικό αίσθημα, όντας οι περισσότεροι αναθρεμένοι στο εξωτερικό (κολέγια, πανεπιστήμια). 

Συλλογιζόμενος κάποιος αυτά δεν του προκαλεί εντύπωση η παρακάτω είδηση.