ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΦΑΛΑΓΓΑ: Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας

Η αφόρητη ζέστη και οι πολλές περίοδοι καύσωνα αυτού του καλοκαιριού σε συνδυασμό με την συνεχόμενη, ακόμη και μετά από τόσα «σωτήρια» μέτρα που έχουν ληφθεί για την ελληνική οικονομία, απειλή, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται, χρεοκοπίας και εξόδου της χώρας μας από το ευρώ έφεραν στο νου συνειρμικά το μύθο του Αισώπου για τον τζίτζηκα και τον μέρμηγκα.

Είναι η ιστορία όπου το εργατικό μυρμήγκι δουλεύει όλο το καλοκαίρι για να αποθηκεύσει τροφή για τον χειμώνα που θα έρθει ενώ την ίδια ώρα το τζιτζίκι κάθεται ρεμβάζοντας στα κλαδιά του δέντρου και τραγουδάει. Ο Αίσωπος πολύ παραστατικά με τους μύθους του, χρησιμοποιώντας τα ζώα, μεταφέρει πολλές από τις καταστάσεις που συναντάμε στην κοινωνία με τους διαφορετικούς ανθρώπινους χαρακτήρες, τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα του καθενός. Σίγουρα ο Αίσωπος δεν μίλησε με τις ιστορίες του για την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουμε αλλά μυρμήγκια και τζιτζίκια ως ανθρώπινοι χαρακτήρες υπάρχουν στην κοινωνία μας.

Φτάνουμε οπότε από τον μύθο του Αισώπου στην σημερινή δύσκολη και δυσοίωνη πραγματικότητα, για άλλους περισσότερο και για άλλους λιγότερο, η οποία πάντως μας έχει αγγίξει όλους, κάνοντας μας υποχρεωτικά, πολλές φορές για λόγους επιβίωσης πλέον, να μεταβάλλουμε ριζικά τον τρόπο ζωής μας σε σχέση με αυτόν που είχαμε προ κρίσης. Όλα αυτά τα μέτρα που έχουν λάβει οι ξενόδουλοι εντολοδόχοι πολιτικοί εδώ και 3 χρόνια όχι μόνο δεν βελτίωσαν την κατάσταση όπως ευαγγελίζονταν αλλά την χειροτέρεψαν, οδηγώντας στα ύψη την ανεργία, σε κλείσιμο χιλιάδες επιχειρήσεις, πολλούς Έλληνες στην σειρά για ένα συσσίτιο, σε αυτοκτονίες και γενικότερα σε περαιτέρω συντριπτική υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, αυτής της ευδαιμονιστικής, υλιστικής και άνευ αξιών και ιδανικών ζωής που είχαν οι περισσότεροι συμπατριώτες μας. Αυτός ο στραγγαλισμός που υφίσταται η ελληνική οικονομία μέχρι αυτή τη στιγμή οδηγεί όπως δείχνουν τα πράματα στην κινεζοποίηση του ελληνικού εργατικού δυναμικού και στο ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πόρων που διαθέτει η πατρίδα μας στις πολυεθνικές κερδοσκοπικές ύαινες που προσμένουν τον επιθανάτιο ρόγχο της Ελλάδας. Αν βέβαια αυτά είναι μόνο τα σχέδια τους για την Ελλάδα και όχι κάτι πολύ χειρότερο…

Έτσι ακόμη και τώρα μετά από μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και επικαιροποιημένα προγράμματα, χαράτσια και περικοπές, η απειλή – δίλημμα που το σύστημα χρησιμοποιεί, ευρώ ή δραχμή, μνημόνιο ή χρεωκοπία ακόμη χρησιμοποιείται κατά το δοκούν από τον καθένα. Πρόσφατα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στη βουλή, δήλωσε ότι η χρεωκοπία δεν πρέπει να τρομάζει και ότι είναι μία επιλογή. Άμεσα απάντησαν στελέχη της ΝΔ (κάνοντας μία παύση από την επανακατάληψη των πόλεων από τους λαθρομετανάστες!!!) μιλώντας για λόμπι της δραχμής και επιστροφή 50 χρόνια πίσω σε βιοτικό επίπεδο για τον τόπο. Καταρχήν να ξεκαθαριστεί κάτι. Εννοείται ότι εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια επιτυγχάνεται μόνο μέσω εθνικού νομίσματος, πράγμα που σημαίνει δραχμή. Και κάποια στιγμή αυτό μπορεί να γίνει, παρουσιαζόμενο μάλιστα από τους σημερινούς πολέμιους του ως εθνική επιτυχία, όπως δήλωσε και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει τα μπάνια του για 20^η μέρα! Το ουσιαστικό σημείο σε αυτό το σενάριο, δεν είναι η τρομοκρατία της πείνας, της έλλειψης φαρμάκων και πρώτων υλών που σίγουρα αρχικά θα υπάρξει αλλά το ότι μια επιστροφή στη δραχμή θα απαιτήσει πολύ αίμα, πολύ κόπο και πολλή δουλειά ώστε να ορθοποδήσει σιγά σιγά η χώρα. Αυτό το σημείο είναι που τα «τζιτζίκια» του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και οι υποστηρικτές τους δεν το επιθυμούν γιατί η εργασία και ο μόχθος τους φέρνει αλλεργία!

Από τη μια μεριά τα «ροζ τζιτζίκια της αριστεράς και της προόδου», έχοντας πάρει μεταγραφή τους επαγγελματίες στο είδος «πράσινους τζίτζικες» (εργατοπατέρες, συνδικαλιστές, κομματάνθρωπους), αυτό που πραγματικά θέλουν είναι να μηδενίσουν το κοντέρ του χρέους, που πράγματι είναι επαχθές και απεχθές αλλά να συνεχιστεί η ίδια φαύλη κατάσταση που μας έφθασε ως εδώ, του παράγουμε 10 - ξοδεύουμε 15, του ζούμε με δανεικά, δίνοντας ξανά αφειδώς παροχές προς τέρψη του κακομαθημένου στην πλειοψηφία του λαού, που θέλει και αυτός έστω και λίγα ψίχουλα από το φαγοπότι της εξουσίας που θα ξαναρχίσει.

Από την άλλη πλευρά, τα «νεοφιλελεύθερα καπιταλιστικά τζιτζίκια» έχοντας βγάλει στο εξωτερικό τα κεφάλαια τους και με τις εργασιακές σχέσεις μεσαίωνα που υπάρχουν πλέον, περιμένουν την επιστροφή στη δραχμή, υπό την δική τους παράταξη (αυτή που θα καταργήσει το λαθρονομοσχέδιο Ραγκούση!!!) ως μία τεράστια ευκαιρία επενδύσεων και πλουτισμού αφού με τα ποσά σε ευρώ που έχουν εξάγει θα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα έπειτα στην Ελλάδα που θα είναι σε δραχμές.

Και στη μέση τα μυρμήγκια. Αυτά που αδιάκοπα εργάζονται. Οι άνθρωποι που όλα αυτά τα χρόνια της καταστροφικής μεταπολίτευσης έμειναν έξω από το βρώμικο και αυτοτροφοδοτούμενο σύστημα συνδιαλλαγής της εξουσίας που οικονομικά και πολιτικά κατεστημένα είχαν δημιουργήσει και έχει οδηγήσει την πατρίδα μας στην σημερινή εικόνα διαλύσεως σε όλους τους τομείς. Οι άνθρωποι που ξέρουν να ζουν μετρημένα (παν μέτρον άριστον σύμφωνα με τους αρχαίους μας προγόνους), όχι όμως φοβισμένα, άνθρωποι της εργασίας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Ας μην πέφτουμε στην παγίδα που το σύστημα προωθεί, να μας χωρίσει δηλαδή σε δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους που ο ένας κοιτάει τον άλλο με μισό μάτι. Νέοι εργαζόμενοι που δεν έβαλαν δόση το μισό τους μηνιάτικο για να αγοράσουν ένα σπορ ακριβό αυτοκίνητο που στην θέση του οδηγού θα καθόταν η ματαιοδοξία τους και τώρα τους το παίρνει η τράπεζα. Γυναίκες που δεν ξόδευαν τεράστια ποσά σε λούσα και αρώματα για να κρύψουν τον κενό εσωτερικό τους κόσμο. Άνθρωποι περήφανοι και αξιοπρεπείς που πορεύτηκαν στην ζωή τους βασιζόμενοι αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις και ποτέ γλείφοντας, έρποντας και στηριζόμενοι σε ξένες πλάτες όπως η κυρίαρχη τάση της κοινωνίας πρόβαλλε. Άνθρωποι που δεν πήραν δάνεια για να πάνε διακοπές και δεν έβγαλαν δεκάδες πιστωτικές κάρτες για να καλύψουν τις επίπλαστες ανάγκες που το σύστημα τους δημιούργησε. Αναμφίβολα η σκληρότητα της οικονομικής κρίσης έχει γονατίσει και πολλούς από αυτούς αφού δυστυχώς μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

Το σύστημα των «τζιτζικιών» θα προσπαθήσει να επιζήσει ακόμη και τώρα στο χείλος του γκρεμού όπου έχουμε οδηγηθεί εις βάρος και πάλι των «μυρμηγκιών». Ως πρώτος διδάξας το ίδιο το κράτος θα επιβραβεύσει την ασυνέπεια, την κουτοπονηριά, την λαμογιά. Ήδη κάποιοι συζητούν για κούρεμα δανείων των ιδιωτών. Και γιατί όχι αφού σε ένα κράτος κουρεύτηκαν τόσα δις από το χρέος του (δεν κρίνετε εδώ το πώς δημιουργήθηκε το χρέος και αν είναι δίκαιο) γιατί να μην κουρευτούν και οι υποχρεώσεις των πολιτών στο εσωτερικό του. Όσοι λοιπόν χρωστάνε επιβραβεύονται ενώ οι άλλοι είναι οι μ@λ@κες της υπόθεσης!!

Δυστυχώς η νοοτροπία του κόσμου δεν έχει αλλάξει. Συνεχίζει στο μεγάλο μέρος του να συμπεριφέρεται και να κάνει τις επιλογές του με τον ίδιο αυτοχειρικό τρόπο που μας έφτασε ως εδώ. Ελάχιστοι έχουν κάνει την αυτοκριτική τους ενώ οι περισσότεροι αναπολούν την περίοδο του 2004 τότε που γίνονταν οι «χοντρές μπίζνες». Η κρίση μέχρι τώρα δεν έχει δείξει ότι διαθέτει το μαγικό ραβδί που θα μεταμορφώσει τον ελληνικό λαό και θα τον κάνει να δει την αλήθεια κατάματα. Είναι άλλωστε αφελές να πιστεύει κανείς ότι οι λαοί αλλάζουν τόσο γρήγορα και μάλιστα από μόνοι τους. Για να πειστεί ο κόσμος για την αλλαγή και να την ενστερνιστεί θα πρέπει να παραδειγματιστεί από την ηγεσία του. Και αυτή με την σειρά της θα πρέπει να εμφυσήσει στην κοινωνία το αίσθημα που απουσιάζει παντελώς. Την δικαιοσύνη. Να υπάρξει επιτέλους έλεγχος και τιμωρία ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Μέχρι να γίνει αυτό ας δείξουμε την αλληλεγγύη μας μόνο μεταξύ των «μυρμηγκιών». Στο κάθε «τζιτζίκι» ας απαντήσουμε όπως και στον μύθο όταν χτύπησε την πόρτα του μυρμηγκιού τον χειμώνα.

«Ε! Αφού τραγούδαγες το καλοκαίρι, ήρθε τώρα ο καιρός να χορέψεις».